درختان نارنگی دارای ارتفاعی در حدود 4 تا 6 متر بوده و برگ های آنان کوچک و دارای دم برگ باریکی است. این درختان همیشه سبز هستند و شاخه های آن ها اکثرا به طرف پایین متمایل می باشند. درخت نارنگی به طور معمول، بدون تیغ و خار بوده و به ندرت ارقامی دیده می شود که دارای تیغ های بسیار ریزی باشند. به طور کلی میوه های نارتگی کوچک تر از پرتقال هستند و پوست میوه به آسانی از قسمت داخلی آن جدا می شود و همین طور پره های آن نیز به آسانی از یکدیگر جدا می شوند. درختان نارنگی احتیاج به مراقبت و نگهداری زیادی دارند. درختان نارنگی که امروزه در دنیا مورد کاشت قرار می گیرد را می توان به چهار قسمت که در لینک زیر موجود است تقسیم کرد.

الف)گروه نارنگی معمولی Mandarin:

درختان این گروه دارای رشد کمی بوده و اکثرا شبیه به بوته می باشند. اندازه برگ، گل و میوه نسبتا کوچک و میوه های آنان دارای دسته های فراوانی هستند. پوست میوه ی آن نارنجی مایل به زرد است. از مهمترین واریته های بین المللی آن می توان ارقام امپرور، اونگو و برگ بیدی را نام برد.

ب) گروه ساتسوما:

این گروه معروف، ژاپپنی هستند. درختان این گروه از مرکبات دارای ارتفاعی در حدود 3 تا 5 متر و زودرس می باشند. شاخه ها نسبت به تنی اصلی به طور مایل قرار دارند و معمولا شاخه ها به طرف زمین خم می شوند و دم برگ ها نسبتا طویل می باشند. این درختان به دو صورت مثمر و غیرمثمر دیده می شود. گل های آنان هرمافرودیت و دارای گل برگ سفید می باشد. تعداد پرچم ها در حدو د 20 تا 30 عدد و تخمدان فوقانی دارای 9 تا 12 تخمک بوده که در هر کدام 4 تا 6 بذر وجود دارد. اندازه ی میوه متوسط و اغلب بدون هسته و میوه صاف است.
دچار سال آوری می گردد و تنها عیب آن ریزش است و پایه ی مناسب آن نارنج سه برگ است. از مهمترین انواع این گروه می توان میکادو، اوواری و ایکدا و اونشو را نام برد.

ج) گروه King:

درختان این گروه که نسبتا بی اهمیت می باشند، دارای شاخه هایی هستند که به طور عمودی رشد می کنند، دم برگ های کوتاه و اندازه میوه آنها متوسط و پرهسته و پوست آن ها ضخیم می باشد.

د) گروه تانجرین:

این نارنگی برحسب اتفاق کشت شده است. کشیشی به نام کلمنت بذر نارنگی را در باغچه خود کاشت و متوجه شد که درخت حاصلهه با پایه مادری اختلاف دارد. به همین دلیل اسم آن را میوه کلمانتین نهاد. مشخصات درختان این گروه کاملا مشابه درختان گروه نارنگی معمولی می باشند. رنگ پوست میوه، نارنجی متمایل به قرمز است. از مهمترین انواه این گروه می توان بیوتی، کلکمتین، دنسی و کلئوپاترا را نام برد. واریته هایی نیز از کشور پاکستان به ایران وارد شده که به نام انشو نامیده می شوند. نارنگی Dancy بسیار دیررس بوده و واریته ی Clementine بسیار زودرس می باشد.

در ایران برای نواحی ملی، نارنگی غالب اونشو است که خود به دو دسته ی wase و owari که هر دو ژاپنی هستند تقسیم می شود.اواری ها برگ کوچک تر از ویز هستند و زودرس تر می باشند و همچنین نسبت به حمل و نقل حساس نیستند چون توپر هستند ولی wase پوک تر است یعنی گوشت با پوست فاصله دارد.

نارنگی های ایران که در شمال کشت می شوند: نارنگی یونس در اثر تلاقی با سایر مرکبات به وجود آمده استکه خاصیت انباری خوبی دارد و زودرس است ولی خواص میوه های محلی را دارد. مقاوم به سرما است و اشکال آن این است که میوه ها روی انتهای شاخه قرار دارد و شاخه ها شکسته می شود، بنابراین نیازمند هرس هستند.

رقم های زیادی که در شمال وجود دارد عبارتند از: batangas، page که از زودرس ترین نارنگی های شمال بوده و دارای رنگ قرمزی می باشند. به طور کلی در ایران علاوه بر ارقام ذکر شده، در نوار مرکزی ( در جنوب )، نارنگی های دیگری به نام نارنگی بم، نارنگی کاینو پاکستانی وجود دارد که بهترین کیفیت را نارنگی کاینو پاکستانی  دارد که با استفاده از کود کامل آلی گرانوله سهند کود به بار می آید. در جنوب ایران به دلیل پر محصولی و شناخت مردم کشت و کار می گردند و روی پایه های نارنج و بکرایی رشد خوبی دارند. در نوار ساحلی یک نوع نارنگی به نام سیاهو وجود دارد که در واقع نارنگی انکو هندوستان است. علاوه بر موارد ذکر شده، در بعضی موارد نارنگی را با نارنج تلاقی داده اند و نتیجه ی حاصله نوعی نارنگی است که عطر نارنج و طعم نارنگی را دارد ولی در مواردی هسته دار هستند که یکی از اشکالات این رقم نارنگی است. نارنگی کینو در دزفول کشت و کار می شود.